Lesje in de liefde

1 George

‘Wanneer je liefde en verliefdheid kunt vatten in een formule, dan doe je iets fout. Liefde zit in je hart.’ Ik kijk naar de verhitte koppies voor me in de klas. De meeste kinderen negeren mij en mijn levenslessen. Ze hebben liever dat ik de scheikundige formules in hapklare brokken voorschotel. Deze laatste dag les voordat de toetsweek begint is voor iedereen zwaar; zowel voor de leerlingen als de docenten. ‘Meneer, gaat die toets moeilijk worden? Ik moet echt over, anders houdt mijn pa me de hele vakantie binnen.’ Floris schreeuwt door de les heen en ik zucht diep. ‘Misschien is dat wel veiliger voor de rest van de wereld wanneer jij binnen blijft.’ Mijn knipoog zegt genoeg; de klas schatert het uit. Het is warm vandaag en de airco in ons lokaal is stuk. Niemand heeft zijn hoofd nog bij de les. Ook ik niet. Ik tel af. Misschien nog wel harder dan die kinderen hier. Geen idee trouwens waar ik naar aftel; de vakantie of mijn pensioen?

 

In de vakantie heb ik eigenlijk weinig zin; Melanie zag geen heil meer in onze relatie en vertrok. Dat vertrekken stelde niet veel voor. Ze was amper bij mij en op een verdwaalde haarborstel na lagen er nauwelijks spullen van haar in mijn huis. We hadden een latrelatie en pas wanneer ze iets nodig had mocht ik op komen draven. ‘George? Mijn wasbak lekt. George? De olie van de auto moet ververst worden…’ Toch was het tijdens de vakanties altijd leuk tussen ons en nu zie ik tegen een vakantie in mijn uppie op.

 

Er wordt een prop papier gelanceerd en ik ben blij dat de pauzebel gaat. Vandaag is Semmy ook op school en ik krijg van haar een knuffel. We zijn de strijders hier op de school. Samen hebben we klas v3c onder onze hoede, voor Semmy de eerste keer als mentor van de derde klas en voor mij… ach, ik ben de tel kwijt. Ik had meteen een klik met haar en misschien komt het ook wel omdat we ongeveer gelijktijdig gedumpt zijn door onze partners. Haar verhaal is overigens nog veel schrijnender dan het mijne. Ze is net 28 geworden en ik vertel haar elke woensdag opnieuw dat de man die haar krijgt als dank te voet naar Santiago di Compostella zou moeten. Het tovert altijd een glimlach op haar gezicht. Ik zie haar zo ontzettend graag lachen. De scheiding is moeilijk voor haar; zeker met een kleintje onder haar hoede. Ik heb geen goed woord over voor haar ex. Een scheikundeproefje om iets te laten ontploffen onder zijn neus zou grappig en rechtvaardig zijn. Terwijl ik mijn tas inpak om naar de lerarenkamer te gaan, vraag ik me af hoe het komt dat sommige mensen hun weg in het leven zo gemakkelijk lijken te vinden, terwijl anderen constant struikelen over elke hobbel. Misschien zijn Semmy en ik wel een beetje hetzelfde: zoekend naar een manier om verder te gaan, ondanks de chaos die onze levens soms lijkt te beheersen. Terwijl ik de gang inloop, kijk ik naar de kinderen die langs me rennen, vol energie en onbezorgdheid. Soms zou ik willen dat ik nog zo was, onbezorgd en vol dromen. Semmy wacht bij de deur van haar lokaal en glimlacht als ze me ziet. ‘Klaar voor nog een rondje overleven vandaag?’ grapt ze. Ik lach terug en geef haar een bemoedigende knik. Ook in de pauzes trekken we samen op; met de andere collega’s vlot het ook niet zoals het zou moeten. ‘Boterham eten en dan buiten een rondje lopen?’ Ze knikt. Semmy ziet er moe uit en ik wrijf kort over haar rug. Weer die dankbare blik in haar ogen. Ze had qua leeftijd mijn dochter kunnen zijn.

 

2 Semmy

 

Ik loop met George naar buiten, weg van de benauwde gangen van de school. De zon schijnt fel en ik knijp mijn ogen samen tegen het licht. Het is zo'n typische dag waarop de pauze een welkome verademing is van alle chaos binnen. Ik kijk naar George naast me, zijn gedachten duidelijk ergens anders. ‘Je zou eens een leuke vrouw moeten vinden, George,’ zeg ik plotseling, mijn stem resoluut maar met een glimlach. George kijkt me verrast aan, alsof hij niet had verwacht dat ik zoiets zou zeggen. ‘Oh? En waarom denk je dat?’ Hij probeert luchtig te klinken, maar ik zie de eenzaamheid en pijn in zijn ogen. Ik weet dat zijn leven naast school niet altijd gemakkelijk is geweest, vooral na zijn breuk met Melanie. ‘Omdat,’ begin ik, mijn stem zachter nu, ‘je iemand verdient die je waardeert. Iemand die niet alleen komt opdagen als er iets gerepareerd moet worden.’ George zucht diep en kijkt weg, over het schoolplein waar een aantal leerlingen staat te smoezen. ‘Ik weet het niet, Sem. Ik heb gewoon het gevoel dat ik er nog niet klaar voor ben. En bovendien heb ik kansen genoeg gehad in het leven en het is allemaal niet gelukt. Ik heb er gewoon geen zin meer in.’ Ik knik begrijpend. Ik weet hoe het is om jezelf weer te moeten vinden na een moeilijke tijd. ‘Dat begrijp ik, George. Maar je bent een geweldige vent, weet je dat? Diegene die jou krijgt mag van geluk spreken.’ George glimlacht flauwtjes. ‘Dank je, Sem. Maar nu gebruik je mijn woorden die ik altijd over jou uitspreek.’ Ik moet lachen. ‘Nee, jij hebt het altijd over Santiago en je hebt het over het laten leeglopen van de autobanden van mijn ex.’ We lopen daarna zwijgend verder, genietend van de warme zon op onze gezichten. Het voelt goed om hier buiten te zijn, weg van de drukte van het schoolleven. Er broedt een klein idee in mijn hoofd en ik kan het niet loslaten. ‘Maar wat nu als er echt een heel leuke vrouw zou zijn, George? Laat je die lopen?’ Hij lacht. ‘Als ze zo leuk zou zijn als jij en een jaar of twintig ouder… dan zou ik haar vastbinden.’ Ik geef hem een por in zijn zij. ‘Je weet dat ik van je hou, toch?’ Hard getoeter laat ons beiden schrikken. Een hand steekt joviaal de auto uit. ‘Ah, de directeur. Hij heeft vast een dure lunch ergens… en bedenkt weer extra taken voor ons.’ George is een meester in mopperen en het dwarsliggen als het gaat om nieuwe plannen, maar dan vooral wanneer ze niet doordacht zijn. Ik hoor het George zo zeggen: ‘Ik mopper niet, ik houd alleen niet van pedagogische experimenten die als een zeepbel uiteen spatten, daarvan heb ik er te veel van voorbij zien komen.’ En daar heeft de directeur echt een handje van. Ik zou willen dat de school eens wat meer zou varen op de kennis en kunde van George. Ik ken geen lievere en betere mentor voor de kinderen dan hij.

 

3 George

 

De ochtendzon gloort door de bladeren en werpt dansende schaduwen op mijn toetsen, uitgestald op de tuintafel. Het geroezemoes van vroege vogels en het zachte geritsel van bladeren vormen een rustig decor voor mijn werk. Floris' toets ligt voor me. Zijn handschrift kronkelt als een speelse slang over het papier, maar onderaan de pagina, in heldere letters, staat zijn smeekbede: ‘Meneer, heb medelijden met mij en gun me een leuke zomervakantie. Volgend jaar zal ik uw beste leerling zijn. Toe, ik heb een 4.3 nodig om over te kunnen.’ Ik klak met mijn tong en grinnik. ‘Ja, jongen,’ mompel ik, ‘als je je rekenkunsten nou eens toepaste op je toets...’ Ik bekijk zijn antwoorden nog eens en met een beetje creatieve interpretatie tover ik een 4,8 uit de cijfers. Zo haalt hij iets meer dan een net voldoende. Mijn telefoon trilt op tafel. Semmy. Ze is er vroeg bij vandaag. ‘George! Ik heb een idee!’ Haar enthousiasme spat door de lijn. ‘Vertel op. Wat heb je bedacht? Een manier waarop we volgend jaar weer samen mentor kunnen zijn?’ Semmy en ik zijn een goed team. ‘Ik wil jou gaan koppelen. Jij bent te leuk om alleen te blijven en het is echt zonde voor de vrouwen op deze aarde. Die lopen jou mis wanneer je niet op de markt bent…’ Ik hap naar adem en kijk naar het vogeltje dat een kruimel brood van mijn bord probeert te pikken. ‘Koppelen? Ik ga niet op zo’n datingsite, hoor. Dat vertik ik.’ Toch vind ik haar poging ergens wel lief. ‘Nee. Ik wil op Facebook een berichtje plaatsen. Een soort oproepje… Mag dat? Zonder je naam te noemen. Gewoon kijken of er iemand reageert… en dan doe ik de eerste selectie wel.’ Het vogeltje, brutaal en vol lef, steelt de kruimel en vliegt weg. Misschien moet ik daar een voorbeeld aan nemen. ‘Is goed. Doe het maar. Mag ik het berichtje wel eerst zien?’ Semmy lacht, haar stem klinkt warm en vertrouwd. ‘Je hebt niet veel vertrouwen in me, hè?’ Ze heeft me overgehaald. ‘Vooruit, doe het maar. Er gaat toch niemand reageren. Maar lief dat je de moeite doet…’ Nog geen vijf minuten later piept mijn telefoon. Semmy heeft me haar tekst gemaild. Lachend haal ik mijn schouders op en lees haar woorden.

 

‘Ben jij op zoek naar een man voor de rest van je leven? Lees dan verder. Ik ken iemand met een fantastische uitstraling en een brede interesse in het leven en met name ook in kunst en cultuur. Naast het feit dat hij een echte exacte wetenschapper is en voor de klas staat. Hij kan prachtig zingen, maar hij is te bescheiden en verlegen om dit van de daken te schreeuwen. Een schat van een man. Hij heeft zijn leven goed op orde, de kinderen hebben een eigen leven. Hij stopt veel liefde en aandacht in de kleinkinderen. Deze lieverd is zestig, houdt van reizen, heeft humor en geniet van de natuur. Nu wil hij graag nog heel veel plezier maken met iemand die ook op zoek is naar een maatje en een liefdespartner. Ik vergeet helemaal te zeggen dat hij ook goed kan dansen! Dus, open oproep aan de vrouw die denkt: dat daten op het internet hoef ik allemaal niet maar in Semmy haar koppelkwaliteiten heb ik wel vertrouwen, dus kom maar op!’ Ik slik een brok emotie weg. Ziet Semmy me echt zo? Ik stuur Semmy een hartje en krijg er meteen eentje terug. Het was een kleine moeite dit. Een berichtje volgt snel: ‘Dat van dat zingen had eigenlijk nooit wereldkundig mogen worden; straks vragen ze me nog voor het bandje van de school.’

 

4 Semmy

 

Zuchtend buig ik me weer over mijn nakijkwerk. De warmte stijgt al en ik mis mijn oude leven, de schaduw van de bomen in mijn tuin. De scheiding heeft veel van me afgenomen. Nog even doorzetten met de toetsen en dan misschien een wandeling door het bos. Mijn dochtertje Kim is dit weekend bij haar vader en, zoals George vaak zegt, het wordt vanzelf weer maandag, maar de pijn blijft. De toets van Elly trekt mijn aandacht. Ze heeft er weer een spektakel van gemaakt. Dit meisje, met haar Pippi Langkous-streken, zat na dag één al in mijn hart. Ik maak er een foto van en stuur deze naar George. Zijn duimpje komt direct terug. We houden elkaar scherp, voelen elkaar goed aan.

 

Mijn telefoon begint te trillen met meldingen. Likes en gedeelde berichten op Facebook. In mijn chatbox verschijnen berichten en zelfs via WhatsApp krijg ik reacties binnen. Terwijl ik de berichten lees, voel ik plaatsvervangende kriebels in mijn buik. Zo moet Yvon Jaspers zich voelen. Ik open Excel op mijn laptop en zet de binnengekomen aanvragen onder elkaar, met de plussen en minnen erbij. Af en toe beantwoord ik vragen van een geïnteresseerde dame en ik overweeg of ik niet beter een relatiebureau had kunnen beginnen dan voor de klas staan. De reacties blijven binnenstromen en mijn lijstje groeit. George zal verbaasd zijn. Ik stuur hem een aantal screenshots toe. Plotseling gaat mijn telefoon. Het is George. ‘Semmy, wat heb je gedaan? Wat moet ik met al die vrouwen die me nu willen ontmoeten!’ Hij klinkt verbaasd, maar ook een beetje opgewonden. ‘Zie je wel, George? Je bent populairder dan je denkt!’ Ik lach en voel een warme gloed van voldoening. ‘Ik ben bezig met een selectie voor je. Ik stel een top drie samen. Maarre… misschien moet jij mijn toetsen maar nakijken nu… Als de vrouwen blijven reageren zit ik hier het hele weekend.’ George zucht, maar ik hoor de glimlach in zijn stem. ‘Ik vertrouw op je koppelkwaliteiten, Semmy. Maar wees alsjeblieft mild. Ik ben geen jonge god meer. En dat nakijken doe ik graag voor je, ik spreek perfect Frans.’

 

Plotseling ontvang ik een bericht van iemand die zichzelf Marc noemt. Nieuwsgierig open ik het en lees: ‘Hallo Semmy, ik zag je oproep voor je vriend George via een gedeelde post. Ik ben eigenlijk op zoek naar een leuke man voor mijn moeder Helen. Ze is 58, houdt van kunst en cultuur, en zou echt een goede match kunnen zijn voor George. Zou het mogelijk zijn om hierover te praten?’ Mijn nieuwsgierigheid is gewekt en ik besluit meteen te antwoorden. ‘Hallo Marc, wat leuk dat je reageert! Vertel me meer over Helen. Wat zijn haar interesses? Wat voor persoon is ze?’ Marc antwoordt vrijwel onmiddellijk. ‘Helen is een ontzettend warme en liefdevolle vrouw. Ze heeft altijd een glimlach op haar gezicht en houdt van schilderen en wandelen. Ze is ook een geweldige kok en houdt ervan om nieuwe gerechten uit te proberen. Na het overlijden van mijn vader heeft ze het moeilijk gehad, maar ik denk dat ze klaar is om weer een speciaal iemand in haar leven te hebben. Met mijn vader danste ze graag door de woonkamer…’ Ik glimlach terwijl ik zijn bericht lees. Helen klinkt als een geweldige vrouw en zou inderdaad goed bij George kunnen passen. ‘Dat klinkt fantastisch, Marc. George is misschien wat bescheiden, maar hij is een schat van een man. Hij kan echt een vrouw in zijn leven gebruiken.’ Marc stuurt een lachende emoji terug. ‘Dat klinkt als een goede match! Hoe kunnen we dit verder regelen?’ Ik voel een golf van opwinding. ‘Ik stel voor dat we eerst wat meer informatie uitwisselen en dan misschien een ontmoeting plannen. Ik zal George op de hoogte brengen en wat foto's en details van Helen aan hem laten zien. Klinkt dat goed?’ De profielfoto van Marc bevalt me enorm en betrap mezelf erop dat ik zijn hele Facebook aan het doorspitten ben. Zou het raar zijn wanneer ik hem een vriendschapsverzoek stuur? ‘Perfect! Ik zal je wat recente foto's van Helen sturen en wat meer over haar vertellen.’ Terwijl de berichten blijven binnenstromen, voel ik een groeiende nieuwsgierigheid naar Helen en, opmerkelijk genoeg, naar Marc. Wie is deze man die zo zorgzaam over zijn moeder spreekt? Ik stuur George een paar screenshots van het gesprek met Marc en de foto's van Helen. ‘Kijk eens, George. Dit lijkt me een bijzondere dame. Wat denk je?’ George reageert snel. ‘Ze lijkt erg leuk, Semmy. Ik vertrouw op jouw oordeel. Maar niet meteen een date regelen hoor, je bent zo snel met alles…’ Op dat moment komt er een vriendschapsverzoek van Marc binnen. Mijn hart maakt een sprongetje. In de chat lees ik zijn berichtje. ‘Ik geef je mijn nummer, Semmy, dat is makkelijk dan via de chat toch?’ Ik stuur hem mijn nummer terug…

 

5 George

De zon schijnt door de ramen van het kleine café waar ik heb afgesproken met Helen. Mijn favoriete plekje bij het raam is gelukkig nog niet bezet. Vandaag zit ik liever binnen; dat voelt intiemer dan op het terras. Het zachte geroezemoes van andere klanten en de geur van versgemalen koffie creëren een ontspannen sfeer. Ik voel een lichte nervositeit terwijl ik op haar wacht. In de afgelopen twee weken hebben we al heel veel appjes gewisseld met elkaar en op een gekke manier voelt het ook vertrouwd. Ze is net terug van een korte vakantie en ik ben benieuwd hoe het haar bevallen is. Ik heb mijn weekje weg nog in het verschiet. De zomervakantie voelt opeens minder eenzaam. Mijn blik dwaalt naar het café verderop, waar Semmy en Marc zich bevinden, brandend van nieuwsgierigheid over hoe onze ontmoeting zal verlopen. Als ik Semmy mag geloven hebben die twee ook echt veel contact gehad, maar zoals ze zelf zegt alleen maar om mij en Helen aan elkaar gekoppeld te krijgen. Ik geloof er niks van. Volgens mij bloeit er iets tussen die twee en alleen al daarom is dit gekke experiment geslaagd. Voor mezelf is het klip en klaar; ik doe dit een keer en is het niets dan verdwijn ik van de datingmarkt. Met mijn 60 jaar heb ik kansen genoeg gehad in dit leven en mijn relaties zijn op niets uitgelopen. Nog een keer een poging en dan schik ik mij in mijn lot als vrijgezelle man. Misschien kan ik aan auto’s gaan sleutelen wanneer ik met pensioen ben. Of veilingen bezoeken. Het zal wel goed komen. De deurbel rinkelt en mijn hart maakt dan toch een sprongetje. Helen stapt binnen, haar glimlach verlicht de ruimte en ik voel een warm gevoel van herkenning. Ze draagt een lichtblauwe jurk die haar ogen accentueert, en haar blonde haar valt losjes over haar schouders. ‘George?’ vraagt ze met een stralende glimlach terwijl ze naar me toeloopt. ‘Helen, wat fijn je te ontmoeten,’ antwoord ik, opstaand en haar hand schuddend. Haar handdruk is stevig en warm, net als haar glimlach. Ik schuif haar stoel opzij en ze neemt plaats. De zon werpt een gouden gloed op haar gezicht en ik zie de lijnen van ervaring en wijsheid die haar kenmerken. Het voelt alsof ik haar al jaren ken, ondanks dat dit onze eerste ontmoeting is. ‘Wat een mooie plek heb je uitgekozen,’ zegt Helen, terwijl ze om zich heen kijkt. ‘Ja, ik kom hier graag,’ antwoord ik. ‘De koffie is hier geweldig. En de gebakjes ook. Wat mag ik voor je bestellen?’ Ze denkt even na. ‘Een cappuccino, graag, en verras me maar met een gebakje. Het leven is te kort om niet te genieten toch?’ Onze gesprekken vloeien moeiteloos. Helen praat met passie over haar liefde voor schilderen, haar ogen fonkelen wanneer ze vertelt over de landschappen die ze probeert vast te leggen op doek. ‘Ik houd ervan om de kleuren van de natuur te vangen,’ zegt ze, haar handen illustratief bewegend terwijl ze de lucht schildert met onzichtbare penseelstreken. ‘Dat klinkt prachtig.’ Ze intrigeert me en ik ben oprecht gefascineerd door haar verhalen. We praten verder over haar passie voor koken. Ze deelt enkele van haar favoriete recepten en vertelt over de nieuwe gerechten die ze graag uitprobeert. ‘Koken is voor mij een manier om mijn creativiteit te uiten.’ En dan verdwijnt de glinstering kort uit haar ogen. ‘Mijn man vond het heerlijk om alles te proeven. Ik kook het liefst voor anderen… maar…’ Ik leg kort mijn hand op de hare en ook dit voelt natuurlijk en vertrouwd. Zonder woorden weet ik wat ze voelt. ‘Ik kan niet koken, ik kom er maar meteen voor uit. Gelukkig dat Semmy me nog weleens mee uit eten neemt.’ Ik geef haar een knipoog. Helen prikt in haar gebakje en ik volg haar ogen naar buiten. ‘Die twee zitten een paar deuren verder toch? Marc is zo ontzettend opgefleurd sinds dit koppelavontuur. Ik had dit niet van hem verwacht eigenlijk. Hij heeft zoveel verdriet om de dood van zijn vader, maar hij heeft schijnbaar nog meer verdriet wanneer hij mij alleen aan de keukentafel ziet zitten.’ Ik voel een kleine steek door mijn hart gaan. De liefde van Helen voor haar overleden man is bijna tastbaar, wat is ze dapper om toch door te willen gaan na zo’n groot verlies. ‘Semmy is ook helemaal opgefleurd door dit avontuur. Ze straalt, net als jij.’ Is mijn compliment te vroeg? Ik zoek haar ogen en die slaat ze niet neer. Helen lacht en legt haar hand nu even op de mijne. ‘Wie had gedacht dat een simpele Facebook-post zoveel teweeg kon brengen? Was het lastig kiezen?’ Ik moet lachen. ‘Ik heb niet gekozen, dat heeft Semmy gedaan. Ik gaf haar daarin volledig carte blanche.’ Helen krijgt blosjes op haar wangen. ‘En? Heeft ze het goed gedaan?’ Ik knik. ‘Meer dan.’ Ook ik voel blosjes op mijn wangen komen. Wat heb ik dit gevoel al lang niet meer gehad. Zou het liefdesvirus me te pakken hebben genomen? Ik moet denken aan de uitspraak die ik altijd naar mijn leerlingen doe. Verliefdheid, de chemie, tussen mensen is niet te verklaren. We delen nog meer over onze levens en ik besef dat ik met Helen iemand heb gevonden die niet alleen mijn interesses deelt, maar ook een diepe emotionele resonantie heeft. Haar lach is aanstekelijk en haar verhalen boeien me steeds meer. Mijn telefoon maakt plots geluid en ik wil het toestel meteen zachter zetten als ik zie dat het een berichtje van Semmy is. Ze heeft me een foto gestuurd van haar en Marc, lachend in het café verderop. Ik glimlach en toon de foto aan Helen. ‘Kijk eens, onze koppelmeesters hebben het ook naar hun zin.’ Helen lacht hartelijk. ‘Dat is geweldig om te zien. Volgens mij passen ze bij elkaar. Misschien moeten wij hun wel koppelen.’ We schateren het uit van het lachen. ‘Kom, dan sturen we een selfie terug.’ We kruipen lachend bij elkaar om de foto te maken.

 

6 Semmy

 

We zitten op een druk terras en mijn hart klopt in mijn keel van de opwinding en lichte spanning. Het voelt een beetje als spieken tijdens een examen; ik ben benieuwd hoe het met George en Helen gaat, maar ik wil ze ook hun privacy gunnen. Daarnaast is dit ook de eerste keer dat ik na uren appcontact met Marc hem nu ook in de ogen kan kijken. De roos die hij voor me meegenomen heeft ligt op het tafeltje. Hij had er bij gezegd dat het een soort van grapje was, maar hij had er zo bij moeten blozen dat het bijna aanstekelijk had gewerkt. ‘Ik hoop zo dat het klikt…’ Ik bijt op mijn onderlip. Marc leunt naar voren, een warme glimlach op zijn gezicht. ‘Ik hoop het echt, mijn moeder verdient iemand zoals George. En ik moet zeggen, het voelt goed om haar weer zo gelukkig te zien. Ze hebben echt al veel geappt met elkaar. Ik zag mijn moeder selfies sturen…’ We schieten in de lach. De barista brengt onze koffie en zet de kopjes voorzichtig op tafel. Ik neem een slok van mijn cappuccino en voel de warmte door mijn lichaam trekken. Marc kijkt me aan met zijn donkere ogen die een mengeling van nieuwsgierigheid en interesse uitstralen. ‘En jij, Semmy? Heb jij een speciaal iemand in je leven?’ vraagt hij, zijn stem zacht maar met een duidelijke nieuwsgierigheid. Daar hadden we in ons appcontact zorgvuldig omheen gedraaid. Mijn scheiding ligt alweer een jaar achter me, maar voelt nog steeds vers. Vooral vanwege de omgangsregeling met Kim, ons dochtertje. Zal ik open tegen hem zijn met de grote kans dat hij daarna gillend wegrent? Ik neem een ademteug en leg mijn kaarten op tafel. Ik probeer de tranen die nog altijd een weg naar buiten proberen te vinden tegen te houden. Ik wil verder met mijn leven… Marc wrijft over mijn arm. ‘Dat zal behoorlijk pittig zijn voor je. Fijn dat je steun hebt aan George.’ Hij kijkt peinzend voor zich uit. ‘Mijn relatie is sinds een paar maanden voorbij. Dat, samen met het overlijden van mijn vader, heeft best een wissel getrokken op mijn leven. Maar als ik dan naar mijn moeder kijk en zie hoe zij ook weer doorpakt, dan kan ik dat ook.’ Hij neemt een slokje van zijn koffie en dan kijkt hij me indringend aan. ‘Jij zult niet lang alleen blijven, Semmy. Je hebt iets speciaals. Diegene die samen met jou mag zijn… mag zich een gelukkig man noemen.’ Opnieuw voel ik mijn wangen kleuren en dat komt niet door de felle zomerzon. ‘Dank je, Marc. Dat is lief van je om te zeggen.’ We praten verder over onze levens, onze families en de avonturen die ons hier hebben gebracht. Het gesprek stroomt moeiteloos en ik voel me op mijn gemak bij Marc. Hij vertelt me over zijn werk als architect en de passie die hij heeft voor het ontwerpen van duurzame gebouwen. En hoe gek hij is op honden. ‘Mijn dochtertje wil ook altijd alle honden aaien. Wie weet als ze iets ouder is en ik het kan combineren met lesgeven dat we ook een hondje in huis nemen. Dan ben ik ook minder alleen als ze naar haar vader is.’ Ik hoop dat dit niet te zielig klinkt. We genieten van onze koffie en het gesprek blijft stromen. Op een gegeven moment werp ik een blik op mijn telefoon en zie ik een bericht van George. Hij heeft als reactie op een selfie van mij en Marc

een foto gestuurd van hem en Helen, beiden stralend in het café. ‘Kijk eens,’ zeg ik tegen Marc, terwijl ik de foto aan hem toon. ‘Het lijkt erop dat het goed gaat tussen hen.’ Marc glimlacht breed. ‘Dat is geweldig om te zien. Mijn moeder ziet er echt gelukkig uit.’ Ik knik. ‘Ja, George ook. Dit is echt een succes.’ Marc kijkt me met een speelse glinstering in zijn ogen aan. ‘Dus, Semmy, als dit koppelavontuur zo'n succes is, wat dacht je ervan om een keer samen iets te ondernemen?’ Mijn hart slaat een slag over en ik voel een warm gevoel van vreugde. ‘Dat klinkt als een fantastisch idee, Marc. Waar dacht je aan?’ ‘Hmm, iets eten en een bioscoopje? Gewoon er even uit. En misschien als je daarna nog een date wil de dierentuin met jouw kleintje? Of gaat dat te snel?’ Mijn hart bonst nu bijna mijn lijf uit. Hij ziet het dus niet als een belemmering dat ik al moeder ben. ‘Dat klinkt perfect, ik kijk er naar uit.’ De kuiltjes in zijn wangen lijken nog dieper wanneer hij zo breeduit grijnst. ‘Heb je vanavond iets te doen dan?’

 

7 George

‘Wat ga jij doen?’ De ogen van Semmy zijn zo groot als schoteltjes wanneer ze me aankijkt. ‘Ga jij zingen op het vijftigjarige bestaan van de school? Jij?’ Ik knik en wrijf door mijn haren. ‘De invloed van Helen. Ze heeft me uit de schaduw getrokken en gezegd dat ik het goed doe in het volle licht. Wat heb ik veel van die vrouw geleerd zeg!’ Ik pak de hand van Helen vast en ze kust me op mijn mond. ‘Doordat zij weet wat liefde is, weet ik het ook.’ Ik geef Semmy een knipoog. Semmy heeft kleine Kim op haar schoot en wanneer Kim daar vanaf klimt vangt Marc haar met open armen op. ‘Schaapjes kijken?’ Kim loopt aan zijn hand mee mijn tuin uit naar de wei verderop. Het is heerlijk om de blik in de ogen van zowel Helen als Semmy te zien; vol trots en liefde. Semmy zucht diep. ‘Wie had dit kunnen bedenken allemaal?’ Helen wrijft over haar rug. ‘Niemand en dat is maar goed ook. Volgens mij hebben we geluk gehad met jouw oproepje en waren we er allemaal op het juiste moment aan toe. Was je een week eerder geweest dan had mijn hart het misschien nog niet gedurfd…’ Ze slaat haar ogen neer en pakt mijn hand en knijpt erin. ‘Ja, en had jij iemand anders uitgekozen, Semmy, voor mijn eerste date, dan was dat vast verkeerd afgelopen en had ik nu mopperend in de tuin gezeten en zou ik het schoolfeest ook gelaten hebben.’ Helen port hem in zijn zij. ‘Je gaat vriend en vijand verrassen daar op die school van je.’ Ik knik. ‘Weet je wie er gaat drummen, Semmy? Had ik je dat al gezegd? Floris! Geweldig toch! Ik heb er echt zin in.’ Ik leun achterover op het bankje in de tuin. De zomer was voorbij gevlogen en de vakantie die ik in mijn eentje doorgebracht heb liet me zien hoeveel ik Helen miste. Hoe heerlijk was het dat ze me van het vliegveld was komen halen, Marc en Semmy samen met Kim erbij. En vanaf dat moment hadden we zoveel mogelijk tijd met elkaar doorgebracht. De manier waarop Helen naar kunst keek, gaf mij nieuwe inzichten en spoorde haar aan om nog meer te schilderen. Ik genoot van de maaltijden die ze op tafel wist te toveren. En wanneer we na het eten nog een ommetje maakten, spraken we over Semmy en Marc en hoe hun levens zo mooi op elkaar afgestemd aan het raken waren. Marc had meteen een klik met Kim gehad en alleen dat al deed Semmy zoveel goed. Haar weekendjes zonder Kim waren nog steeds niet makkelijk, maar Marc wist haar altijd te verrassen en af te leiden. Maar aan de andere kant gunde hij haar de ruimte voor haar gemis en verdriet. Bijzonder hoe Marc en Helen op elkaar lijken in hun warmte en het gevoel dat ze uitstralen. Beiden hebben ze trouwens geen gevoel voor scheikunde en de Franse taal is ook abracadabra voor ze. De bel gaat en verbaasd loop ik naar de voordeur. ‘Meneer! Ik snap niks van deze opgave en ik moet maandag alles af hebben toch?’ Floris staat met een grote grijns voor mijn deur. ‘Ik zei toch dat ik het nieuwe schooljaar mijn best zou gaan doen. Nou, volgens mij kunt u me best een handje helpen.’ Ik zucht een keer diep en laat hem dan binnen. ‘Loop maar door de tuin in. Daarna een potje drummen zeker?’ Hij lacht breeduit en slaat even snel zijn armen om me heen. ‘U bent echt de leukste van de hele school!’